تاریخچه ی حیات
7 مهر 1398. نويسنده: nssri
پس سلول های یوکاریوتی اولیه، اجتماعی از پروکاریوت هایی بودند که قبلا به صورت آزاد زندگی می کردند. سوال پیش می آید که چگونه این باکتری ها به همزیست های درونی تبدیل شدند و چگونه به روش همزیستی در داخل سلول میزبان زندگی می کنند؟ احتمالا آنها ابتدا به وسیله ی سلول میزبان خورده شدند، ولی هضم نشدند. این باکتری ها به سلول میزبان وارد شده و توانستند در درون سلول میزبان زنده بمانند و تکثیر شوند. به طوری که نسل های بعدی سلول میزبان نیز این همزیست های درونی را داشتند. این دو موجود، ارتباط دو طرفه ای را ایجاد کردند که هر کدام چیزهایی را به دیگری می دادند. سرانجام همزیست های درونی توانایی زندگی خارج از میزبان را از دست دادند و سلول میزبان نیز توانایی بقای بدون همزیست های درونی را از دست داد. این تئوری تصریح می کند که هر کدام از این دو شریک، چیزی را آوردند که دیگری آن را نداشت. از شواهد عمده ی تأیید کننده ی تئوری درون همزیستی، این است که میتوکندری ها و کلروپلاست ها دارای مواد وراثتی و دستگاه ترجمه ای مخصوص به خود هستند آنها DNA و ریبوزوم خاص خود را دارند. همچنین میتوکندری ها و کلروپلاست ها قسمت هایی از ماشین تولید پروتئین شامل مولکول های TRNA را دارند و به صورت مستقل از هسته، در مقیاس محدود پروتئین می سازند. امروزه روابط درون همزیستی زیادی وجود دارد. بسیاری از مرجان ها جلبک هایی دارند که به عنوان همزیست درونی در داخل سلول های آنها زندگی می کنند. در رده ی موریانه یک آغازی تک یاخته زندگی می کند.
تئوری درون همزیستی به طور کامل تکامل سلول های یوکاریوتی از پروکاریوت ها را توضیح نمی دهد مثلا توضیح نمی دهد که چگونه یک پوشش دو لایه اطراف ماده ی ژنتیکی را در هسته احاطه نموده است.
تاریخچه ی حیات
ترتیب وقوع پدیده های زیستی، آب و هوایی و زمین شناختی که تاریخ حیات را تشکیل می دهند، در صخره ها و سنگواره ها ثبت شده است. رسوبات پوسته ی زمین مرکب از پنج لایه ی عمده اند که هر کدام به لایه های نازک تری تقسیم شده و بر روی هم دیگر قرار گرفته اند، کمتر جایی در زمین وجود دارد که تمام لایه ها را با هم داشته باشد، ولی عموما یک قاعده ی کلی در ترتیب لایه ها وجود دارد که براساس آن همیشه لایه های جوان تر بر روی لایه های مسن تر قرار می گیرند. این صفحات صخره ای از تجمع رسوبات گل و لای و ماسه ها، در اعماق اقیانوس ها، دریاها و دریاچه ها تشکیل شده اند. هر لایه دارای سنگواره های مخصوص به خود است که به آنها سنگواره ی راهنما گفته می شود و زمان تشکیل لایه ها را می توان با آن تخمین زد. از حدود 543 میلیون سال قبل، آثار سنگواره ای موجودات قدیمی فراوان است. این محدوده ی زمانی براساس موجوداتی که خاص هر دوره هستند، به سه دوران تقسیم می شوند. هر یک از این دوران ها به دوره های کوچک تر و دوره ها نیز به زیر دوره های کوچک تر دیگری تقسیم می شوند.
رسوبات پرکامبرین شامل سنگواره ی سلول ها و جانوران ساده می باشد علامت های حیات در پرکامبرین به سال ها قبل برمی گردد. در این باره شواهد فیزیکی زیادی در دسترس نیست، چون صخره ها و رسوبات پرکامبرین بسیار قدیمی هستند و در بسیاری از نقاط دنیا در اعماق زمین دفن شده اند. صخره های مربوط به پرکامبرین در نقاط معدودی مانند گراندکانیون و در امتداد سواحل دریاچه ی سوپریور، در معرض دید قرار دارند.
فعالیت های گسترده ی آتشفشانی و تغییرات شگرف در بالا آمدن کوه ها و دما، فشار و تکان های شدید، احتمالا موجب تخریب بسیاری از سنگواره های تشکیل شده در دوره ی پرکامبرین گردیده است. بعضی از شواهد حیات، مانند گرافیت یا کربن خالص از آن زمان باقی مانده اند که احتمالا اشکال تغییر یافته ی حیات اولیه هستند. در نقاطی که قبلا اقیانوس یا دریا بوده اند این بقایا فراوانترند. سنگواره هایی که در صخره های مربوط به اواخر پرکامبرین یافت شده اند، به صورت واضح برخی از گروه های مهم باکتری ها، قارچ ها، آغازیان و جانوران را نشان می دهند. از منابع مهم رسوبات سنگواره ای پرکامبرین، بلندی های ایدیاکاران هیلز، در جنوب استرالیا است. سنگواره های ایدیاکاران، قدیمی ترین سنگوارن ها شناخته شده ی جانوران پرسلولی هستند. این سنگواره ها مربوط به اواخر ابر دوران پرکامبرین در حدود 600 الی 543 میلیون سال قبل هستند. متخصصین، برخی از این سنگواره ها را مربوط به اسفنج ها، ستاره های دریایی و شانه داران می دانند ولی هنوز نتوانسته اند تمام جانوران ساده و نرم تن پیدا شده ی مربوط به اواخر پرکامبرین را شناسایی کنند. قدیمی ترین و ساده ترین سنگواره های ایدیاکاران از صخره ها در نیوفاندلند کوه های مکنزی در شمال غرب کانادا به دست آمده اند.
نویسنده: نیلوفر ترکزاده
منابع:
جلد دوم بیولوژی سولومون
جلد دوم بیولوژی کمپبل
بازگشت